Zły sen czy przeczucie cz. 3

Kolejny dzień, za oknami świeciło słonce, jak na zimę pogoda była piękna. Była godzina 9 już we kuchni byli Hana z Tadeuszem. Po paru minutach zszedł do nich Radek

-Dzień dobry – Powiedział chłopak

- Dzień dobry – Odpowiedziała reszta

- Może pomogę? – Zaproponował chłopak, chciał być miły

- Nie, nie trzeba kończymy już – Odparła Hana

- OK. – Powiedział, i zalał herbaty. – Może pójdę po Blaknę? – Hana miała już mu odpowiedzieć, ale właśnie weszła Blanka

- Cześć wam – powiedziała Blanka

- Cześć właśnie wybierałem się po ciebie – powiedział Radek

- Tak, ale już nie musisz, bo przyszłam – odpowiedział Blanka Radek już nic nie mówił tylko zerknął na Blankę i lekko się uśmiechnął do niej, ona zobaczywszy to nie zareagowała po czym Radek ujrzał smutną twarz Blanki.

-Wiesz, co Blanka jesteś ładną dziewczyną i szkoda, że na takiej twarzy zagościł smutek

- A to był komplement? – Zapytała się zdziwionym głosem Blanka

- Pewnie. Maleńka jak zaczynasz dzień tak kończysz dzień, wiec smutek precz witaj uśmiech – powiedział Radek

- A co to miało być?

- To miało sprawić, że na twej twarzy miał zagościć uśmiech

- Zagości jak Przemek wróci

- Wróci zobaczysz i będzie się uśmiechać i radość wygoni smutek, lęk i zmartwienia

- O takie słowa z twoich ust no zaskoczyłeś mnie Radek – powiedziała Blanka

- No sam siebie zaskoczyłem podobna gadka do starego, co?

- Trochę tak ale dziwisz się

- Nie Rozmowa trwała jeszcze tym czasem Wiki spiąć w pokoju Przemka tulił się do jego poduszki zaczęła się wiercić i mówić przez sen. Śnił

- Przemek ….. nie ….. nie opuszczaj mnie …. Nie nie … nie rób tego …. Nie zostawiaj mnie … nie nie chcę abyś odszedł ……. Nie nie oddalaj się walcz ……… nie Wiki krzyknęła i szybko obudziła się brała głębokie i szybkie oddechy. Wiki szybko wstała i pobiegła do kuchni na dół. Tymczasem w kuchni Hana usłyszawszy dziwny dźwięk

- Wiki wstała? Ale co on tam robi przemeblowanie? - Żaden nie odpowiedział, bo nie zdążył, gdy do kuchni wpadła blada i roztrzęsiona Wiki.

-Wiki, co się stało? Ducha zobaczyłaś? – Zapytała Hana. Ona spojrzała na Blankę, Tadeusz wiedział, o co chodzi.

- Blanka przyniesiesz mi moje okulary

_ Chodź pomogę ci – Powiedział Radek i oboje poszli na górę

-Śniło mi się, śniło mi się, że Przemek, on przyszedł do mnie i powiedział, żebym się nie martwiła, że jemu już jest dobrze, żebym nie płakała bo on wszystko widzi z tąd, jak zapytałam skąd to tak po prostu odpowiedział z nieba. Ja płakałam mówiłam, że nie, że musi tu być, A on z uśmiechem i spokojem, że tu na ziemi jego czas się skończył. Wtedy zauważyłam, że on stoi. Powiedziałam Przemek ty stoisz, a on uśmiechnął się mówiąc wiem, że stoję, ale tu na górze nie umiem stać o własnych siłach, Wiki pamiętaj nie płacz za mną, żegnaj, spotkamy się tu kiedyś, u bram nieba, krzyczałam prosiłam, żeby został, ale on się uniósł i odszedł – Mówiła roztrzęsiona, płakała

- To tylko sen – Powiedział Tadeusz

- Ja musze do niego iść – Powiedziała Wiki i wybiegła ze szpitala

- mamo! – Krzyknęła Blanka, która razem z Radkiem stała na schodach i słyszała każde słowo  i wybiegła za nią w bluzce z krótkim rękawkiem . Radek spojrzał tylko na Hanę i Tadeusza i wybiegł za nią, bo drodze złapał tylko swoją kurtkę, zaraz za nim wybiegła Hana z ojcem.