{047] Nowy rozdział

W tym czasie Piotr udał się do pokoju lekarskiego wiedział, że Przemek ma dobrą opiekę. Po chwili do pokoju weszła Hana, zauważyła, że Piotr coś szuka w laptopie,

- Przepraszam masz chwilkę? -Piotr odwrócił twarz w stronę głosu, po czym zobaczył Hanę 

- Dla ciebie zawsze. Coś się stało może z Przemkiem? – Zapytał niepokojącym głosem

- Nie z nim Ok, jak można tak nazwać

-Co nazwać? O co chodzi

- O Przemka o jego zachowanie - Piotr wstał i podszedł do Hany wydawało mu się że jest on jakaś inna

- To znaczy?

- Piotr wiesz, o co mi chodzi wiesz jak się zachował

- Wiem może …. – Spojrzał na Hanę i nie dokończył zdania

- Może, co Piotr? – Zapytała się, Hana

- Może usiądziemy i porozmawiamy oczywiście jak chcesz i….

- Znajdę czas pewnie, że tak

Po czym usiedli na kanapie i Hana zaczęła rozmowę.

- Piotr ja ciebie jeszcze nie przeprosiłam za zachowanie Przemka

- Hana daj spokój

- Nie on obraził nie tylko ciebie, ale i Falkowicza

- Hana miał prawo się zdenerwować widząc go

- Tak myślisz, bo ja nie zgadzam się z tobą on nie miał prawa tak mówić. Przyznaje się ja również nie przepadałam za Falkowiczem i zgadzałam się z bratem, ale co on zrobił dla Przemka i jak się zachował …

- To niech zgadnę zmieniłaś zdanie o nim

- Tak pomyliłam się, ale teraz mój braciszek zachował się jak dupek i egoista

- Hana dajmy temu spokój Andrzej na pewno się nie gniewa ja zresztą też nie

- Na pewno

- Na pewno w końcu wiesz, jaki jest Przemek i co go szczególnie zdenerwowało

- Wiem brak czucia w nogach

- Dokładnie wiec nie wracajmy do tego dobrze. Napijesz się kawy?

- Z przyjemność - Hana chciała wstać, ale ledwo co pochyliła się do wstania zatrzymał ją Piotr

- Pozwól mi ok.

- Ok.

Piotr podszedł do stolika i zrobił kawę po chwili wrócił do Hany 

- Proszę czarna z jedną łyżeczką cukru i odrobiną śmietanki … tak jak lubisz

- Zapamiętałeś?

- Tak dużo rzeczy jeszcze pamiętam

- Piotr nie chcę wracać do tego tematu. Przecież mówiłam Ci

- Wiem masz męża. Właśnie gdzie teraz jest James?

- W sanatorium

-Dlaczego?

- Bo cierpi na bezsenność i bóle głowy

-Dlaczego mi nic nie powiedziałaś

- Nie chciałam martwić cię a po za tym szybko udało nam się to załatwić

- A on wiem o Przemku?

- Nie i nie chce, aby się dowiedział

- Czegoś nie rozumiem Hana jesteś sama z tym wszystkim? - Hana nic nie mówiła tylko opuściła głowę i zrobiła łyk kawy

- Nie wierze, dlaczego nie przyszłaś do mnie

- Piotr zwariowałeś

- Nie zwariowałem Hana jestem twoim przyjacielem rozumiesz - Hana nic nie mówiła tylko spojrzała na Piotra wiedziała, że zawsze mogła na niego liczyć.

- Hana zawsze o każdej godzinie dnia i nocy możesz na mnie liczyć

- Wiem  - Po czym skończyła pić kawę odłożyła kubek na stolik obok kanapy 

- Musze już iść

- Wiem szkoda  - Po czym wstała, ale dotknęła się czoła i brzucha i zachwiała się Piotr widząc to szybko wstał i objął ja swoim ramieniem

- Hana spokojnie … usiądź - Hana usiadła na kanapie, a właściwie pomógł jej Gawryło. Piotr spojrzał na twarz Hany była bardzo blada.

- Hana słyszysz mnie spokojnie oddychaj dobrze

Hana nic nie mówiła Gawryło chciał odejść, ale Hana ścisnęła jego dłoń i poparzyłam na niego nic cięgle nie mówiąc. Piotr zorientował się, że nie chce, aby ja zostawił, dlatego rozejrzał się dookoła czy nie ma w pobliżu wody zauważył butelkę na stole, po czym wziął ja i podał Hanie

- Spokojnie zrób mały łyczek dobrze

Hana wykonała polecenie Gawryły. Po chwili doszła do siebie, ale nadal była blada.

- Hana, co się stało? – Zapytał się niepokojącym głosem Piotr

- Nie wiem momentalnie miałam biała plamę przed oczami tak jakby obraz mi się zamazał

- A jak się czujesz teraz?

- Dobrze już

- Hana nie powinnaś lekceważyć tego to już drugi raz martwię się

- Piotr może to nerwy?

- A jak nie Hana jesteś przemęczona i zmęczona ile ostatnio spałaś 2, 3 godzimy

- Nie wiem  - Ale wiedziała, że mnie niż dwie godziny.

- Nie tak być nie może zabieram ciebie stąd

- Piotr a Przemek?

- Przemek poradzi sobie jest Wiki, Agata, Marek, Tadeusz, nawet Blanka a ty musisz odpocząć przecież twój organizm daje już tobie znać o tym

- Piotr?

- Nie zabieram cie i już bez dyskusji idziemy

Hana spojrzała na Piotra, po czym on dodał:

- Hana ja nie żartuje idziesz? Jak nie to wezmę ciebie na ręce i zaniosę do samochodu

- Dobrze już idę

Po czym Hana i Piotr udali się na parking.

-Co ty robisz? – Zapytał się Piotr

- Chcę usiądź do samochodu i pojechać do domu – powiedziała zaskoczona Hana

- O nie ja ciebie odwiozę moim autem

-Ale …- chciała coś powiedzieć, ale nie zdarzyła gdyż przerwał jej Piotr

- Nie ma, ale wsiadasz do mojego wozu

Hana nic więcej nie mówiła tylko wsiadła do samochodu Gawryły i udali się do domu Hany.

Tymczasem Przemek leżał w Sali myśląc o tym co powiedziała mu Wiki szczególnie utkwiły mu słowa „zastanów się, co jest dla ciebie ważne” nie wiedział co ma o tym myśleć, może Wiki miała rację, w końcu od śmierci Ludmiły minęło tyle czasu, Oczywiście kochał ją nadal, ale czy teraz nie wypada schować dumy do kieszeni i powiedzieć zwykłe dziękuje? Patrzył cały czas w sufit, myślał o tym, o tym, co miała na myśli, że gdy nie wyrzucił jej z izby to już by nie żył. Co się wtedy działo. Z jego rozmyślań wyrwał go głos Tomka

- Wszystko gra? – zapytał chłopka

- Tak, przepraszam, ze tak na Ciebie naskoczyliśmy

- Spoko nie gniewam się

- Na pewno?

- Tak wiem jak to bywa w małżeństwie

- W małżeństwie? – Zapytał się Przemek

- No tak w małżeństwie

- Ty masz żonę?

- Nie ty mnie źle zrozumiałeś chodziło mi o twoje małżeństwo

- Moja chwile ty myślisz że ja mam żonę – uśmiechnął się Przemek

- Tak i masz bardzo piękną żonę

- Kogo masz na myśli?

- Jak to kogo tę piękność z rudymi włosami

- Ja i Wiki! O matko nigdy w życiu – Tomek spojrzał na niego zaskoczony

- To nie jest twoja  żona?

- Wiki? W życiu przecież my byśmy się pozabijali

-Aż taka zła? – To pytanie go zaskoczyła nie wiedział na początku, co odpowiedzieć

- Zła? Nie jest wspaniałą przyjaciółką, ale ma ten temperament – na to słowo uśmiechnął się właśnie to go w niej pociągało – Sam widziałeś, z jej charakterem i moim często by były kłótnie. A czemu myślałeś, ze to moja żona?

- No, bo, jak Cię tu przywieźli była przerażona, cholernie się o Ciebie martwiła zresztą podobno ten cały Falkowicz wyrzucił ją z Izby, bo nie była w stanie udzielić Ci pomocy tak się przejęła w sumie to cały szpital słyszał chyba, a potem cały czas siedziała przy Tobie. Zresztą ta mała też, się bardzo martwiła. to myślałem, ze jesteście małżeństwem

- My małżeństwem, nie. Ona jest wolna, a Blanka jest jej córka – Po tych słowach uśmiechnął się i pomyślał o rudej

- To widać urodę odziedziczyła po mamie bo rudowłosa jest piękna

- Bardzo, i ma cudowny uśmiech, oczy, i ten głos, którego Ci brakuje jak jesteś sam – Powiedział nieco rozmarzony

- Stary – Zaśmiał się Tomek, ale Przemek nie zareagował tylko dalej błądził w swojej odległej krainie – Stary! – Teraz Przemek się ocknął

-Co, co – Powiedział lekko rozmarzonym głosem

- Stary, ty się

-Co ja?

- Ty się zakochałeś?

-Co ja zakochałem się zwariowałeś – powiedział Przemek

- No mi się wydaje, że tak

- Nie myślę tylko i nie słyszałem, co mówiłeś

- Hm już ci wierzę To, o czym tak myślałeś?

- O … o tym, co powiedziałeś o moim …. O moim kalectwie – powiedział smutnym głosem Przemek, oczywiście grał

-Kiepski z Ciebie aktor – Odparł patrząc na niego

-Aktor?

-No, jakoś to ściemnianie Ci nie wychodzi

-Ale ja naprawdę o tym myślałem – Powiedział patrząc na niego starał się brzmieć wiarygodnie

-Chociaż byś teraz nie wiem jak poważnie mówił, że się nie zakochałeś, że nie myślałeś o niej. To twoje oczy mówią za Ciebie wszystko

-Co mówią, że martwię się, że nie chce być dla niej ciężarem w naszym wspólnym hotelu

- Przemek bądź realista i optymistą, a nie idiotą 

Jak to idiotą przecież ona…. – Przemek nic nie mówił ani nie dokończył zdania

-Co ona? Ona będzie z tobą z litości czy co

- Nie. Nie o to chodzi

- To, o co?

- O to, że teraz ona myśli o mnie, że jestem dupkiem i egoistą zresztą ma rację

- Jak to ma rację? Można wiedzieć, co zrobiłeś?

- Tak opieprzyłem lekarza, który się mną zajmował i prawdopodobnie uratował życie

-No to stary no nie za dobrze

-No widzisz

-Mówię nie za dobrze, a nie że to koniec świata. Jak przyjdzie pogadasz z nia i będzie ok.

-A jak nie?

-Boże, ale z Ciebie pesymista

-Chyba realista

-Pesymista i to choleryn. Boże człowieku masz jedno zycie, którego omal nie strąciłeś zrób cos z nim

- Tak tylko, co mam zrobić przyzwyczaić się do wózka inwalidzkiego

- Nie no znowu to sam. Ty żyjesz i możesz w obecnych czasach korzystać z życia nawet na wózku inwalidzkim – powiedział Tomek Przemek nic nie mówił tylko patrzył na Tomka.- Przemek jeszcze nie jest za późno, aby naprawić błędy

- Dla mnie jest za późno

- Ok. widzę, że nie rozumiesz mnie. Mów, co zrobiłeś temu lekarzowi?

- Nazwałem go mordercą

- Co zrobiłeś!? Ty chyba uderzyłeś się w głowę?

- Nie uderzyłem się, a ty nie znasz go, nie wiesz, co zrobił on

- No to mów?

- On był lekarzem mojej narzeczonej Ludmiły… zresztą sam ją do niego zaprowadziłem …. Okłamał ją powiedział, że wyciął guza …. A tak naprawdę nic nie zrobił tylko ją otworzył i zamknął ona … ona zmarła po kilkunastu tygodniach przed śmiercią dowiedziała się prawdy, co zrobił

- Acha, dlatego go nazwałeś mordercą 

Tak

- A ona przed śmiercią była szczęśliwa?

- Chyba tak, zanim dowiedziała się prawdy była radosna. Dlaczego się pytasz?

- A nie pomyślałeś, że on tego chciał żeby korzystała z życia i nie myślała o najgorszym, bo na pewno jak się dowiedziała to zaczęła o tym myśleć

- Tak myślałam o tym później

- Właśnie. Kiedy się jej oświadczyłeś?-

-Jak dowiedziałem się prawdy

- Idioto. Tyś ją kochał w ogóle ?

-Co to za pytanie?

- Normalne ty nigdy nie spojrzałeś na to z drugiej strony tylko ze swojego punktu widzenia

- Nie rozumiem?

-Ale ja tak to nie była prawdziwa miłość tylko zauroczenie, chciałeś się z nią ożenić, bo czułeś się winny i odpowiedzialny za to co się stało, a tak naprawdę tak nie jest dałeś jej w tym czasie poczucie że jest ważna dla ciebie ale tak naprawdę to ktoś inny jest ważniejszy dla ciebie

-Czyli mam rozumieć, że …

- Tak cały czas obwiniasz się o jej śmierć a jej lekarza, którego sam wybrałeś uważasz mordercę

-Kim ty jesteś psychologiem czy co?

-Nie architektem, ale przez dwa lata studiowałem psychologię

- Acha - Wiec, co teraz zrobisz?

- Nie wiem, ale … chyba Wiki ma racje stać mnie na słowo dziękuję w końcu gdyby nie on to mnie tutaj nie ma teraz

- Dokładnie, a jeszcze jedno pamiętaj są dwie strony medalu zawsze - Przemek popatrzył na Tomka

-Masz racje czas to, aby ten medal odwrócić na drugą stronę czystą i zacząć od nowa

- Właśnie, a przeszłość?

- A przeszłość zamknąć na klucz i nie wracać do niej. Dostałem nowe życie to tak jak zapisać kartkę papieru z zeszytu i wziąć nową i na nowo ją zapisywać. Tworzyć zupełnie nowy rozdział.

Hej 

I jak ??:P Przemiana Przemka zaskoczyła? :)