Tragiczne zdarzenie cz. 6

Tymczasem w Sali numer 4 leżała Nina, niedawno się obudziła. Oczywiście siedział przy niej Sambor zawołany przez pielęgniarkę

- Kochanie, tak się bałem – Powiedział od razu jak wszedł do niej

- Już dobrze – Odpowiedziała i Przytuliła się do niego

- Pamiętasz coś?

- Jakiś wariat jechał szybko, potem uderzył w samochód, chłopak przede mną chciał wyhamować, czy skręcić, ale nie zdążył, uderzył w to auto, co ten wariat wjechał a potem ja w niego

- Ten chłopak chciał się zabić

- Oszalał?!
- Nina spokojnie, nie możesz się denerwować

- Michała ja przez moment … - Nina nie dokończyła zdania tylko przytuliła się do Michała

- Wiem spokojnie już jest po wszystkim

- Jak doszło do tego ja myślałam ze dam radę wysiąść z samochodu, ale …

- Ale nie dałaś rady bo straciłaś przytomność

- Dokładnie. A wiesz coś o tym wypadku?

- Tak były jeszcze cztery ofiary

- O matko, co z nimi?

- Nie wiem jak to powiedzieć

- Ale co powiedzieć Michał – Nina popatrzyła się na twarz Sambora

- Michał ty ich znasz? Sambor odwrócił twarz w przeciwnym kierunku Nina widziawszy to powiedziała

- Ty ich znasz, kto to był?

- Dwójkę znamy oboje, ale tamtego kretyna nie, i tego drugiego też nie

- Kretyn? O czym mówisz?

- Ten kretyn chciał się zabić, a ma tylko złamaną rękę, a przez niego Przemek o mało, co nie zginął

-Co Przemek jak to?
- Przemek z Agatą jechali tym samochodem, w który ten idiota walnął

-Co z nim?

- Agata się nie dawno obudziła

- A co z Przemkiem?

- Operują go miał poważne obrażenia wewnętrzne krwotok

- O mój boże, jak Wiki?

-Falkowicz wyprosił ja z izby, bo nie była w stanie intubować

- Idę do Agaty – Chciała wstać

- Nina spokojnie. Agata śpi, ty też powinnaś się przespać

- Ale..

- Żadne, ale prześpij się, a jak nie to leż. A ja pójdę dowiedzieć się, co z Przemkiem i wrócę – Powiedział Michał i wyszedł

Tymczasem przed salą Wiki, Blanka, Hana, Lena i Witek po chwili do nich doszedł Marek

- Cos już wiadomo?

- Nie dalej go operują – powiedziała Lena

- To za długo trwa – odpowiedziała Wiki

- Spokojnie Wiki będzie dobrze zobaczysz W tej chwili doszedł Sambor

- I jak?

- Dalej trwa operacja – powiedział Marek

- Długo – odpowiedział

- Widzicie nawet on się zgadza z mamą

- Michał – powiedziała Lena

- Co. Blanka operacji nie można zmierzyć od do to potrzebuje czasu wiem, bo sam operuję i Wiki ty również to rozumiesz – powiedział Michał

- Nie wiem może – odpowiedziała zdenerwowana Wiki Po chwili dołączyła do nich Pani Maria.

- A Pani tutaj? – Zapytał się Witek

- Tak nie mogłam spokojnie być w bufecie. Jeszcze nic nie wiadomo?

- Nie – odpowiedział Witek dodając – a bufet?

- Bufet. Bufet nie zając a ja nie mogłam tam zostać musze być z wami z moimi przyjaciółmi. Teraz zwłaszcza Lekarze praktycznie ósemka lekarzy czekała przed salą na jakiekolwiek wieści o stanie Przemka Zapały. Witek, Michał, i Marek nie mogli już dłużej siedzieć spokojnie zaczęli chodzić nerwowo dziewczyny tylko patrzyły na drzwi prowadzące do sali operacyjnej. Po paru minutach a dla nich wiecznej chwili drzwi sali się zaczęły otwierać Wiki, Blanka, Lena i Hanna wstały momentalnie a chłopaki zatrzymali się, po czym oczekiwali wyjścia lekarzy. Po paru sekundach oczom lekarzy okazał się Piotr i Falkowicz. Wiki od razu

- Co z nim? Co z Przemkiem?

- Moi drodzy spokojnie nerwy tu już nic nie pomogą nam

- Proszę powiedzieć, co z moim bratem?

- Ja niestety nie udzielę Państwu tej informacji … - i tuja wypowiedź Andrzeja przerwała Wiki

- Do diabła najpierw wygania mnie Pan z izby, nie pozwala operować, a teraz żadnej odpowiedzi na pytania, kim Pan jest lekarzem, a za kogo się Pan uważa! – Krzyczała Wiki

- Wiki uspokój się – powiedziała Hanna

- Nie uspokoję się

- Mamo! – Krzyknęła Blanka

- Pani Consalido jakby Pani mnie dopuściła do głosu to by pani usłyszałam, dlaczego ja nie udzielę tej informacji, a tak traci Pani czas na krzyki niepotrzebne

- Słucham? – Odpowiedział Wiki pełna złości na Andrzeja

- Wiec tak operacja była długa i męcząca ja nie jestem jeszcze tak sprawny, a jednak tak długie stanie przy stole to zmęczyło mnie, a noga daje mi się we znaki, dlatego wybaczą Państwo, ale udam się na spoczynek, a Piotr powie wam wszystko. Teraz Pani rozumie?

- Tak

- Wiec, po co te nerwy nie będę dłużej zabawiać was historią nogi tylko Piotr mów

Falkowicz po tych słowach udał się do pokoju lekarskiego oczywiście kulał on bardziej niż przed operacja i widać było, że noga go bardzo boli. Tymczasem Piotr zaczął mówić

:- Operacja była długa i bardzo ciężka. W trakcie operacji dostał kolejny krwotok

- O Boże – powiedziała Lena Wiki usiadła na krześle czuła ze nogi robią się jej z waty

- Spokojnie Falkowicz zatamował ten krwotok, ale dużo krwi stracił

- Piotr jego stan? – Tylko tyle powiedziała Hanna

- To jest gorsza wiadomość. Jego stan jest bardzo poważny wręcz krytyczny przykro mi, że to mówię, ale najbliższe 24 godziny, a nawet krótszy okaże się decydujący

- Decydujący? – Zapytał Marek

- Tak on … może tego nie przeżyć obrażenia naprawdę było poważne stłuczone płuco, nawet nerka na chwilę przestała pracować

- O matko – Wiki słysząc to zakryła dłońmi twarz i zaczęła płakać

- Wiki on żyje i da radę jest silny ma młody organizm – powiedział Michał Piotr patrzył się na Hanę smutnym wyrazem twarzy Hanna od Razu zorientowała się, że coś jeszcze musi być

- Piotr to nie wszystko prawda?

- Hanna

- Mów proszę chcę to usłyszeć – Mówiła patrząc na niego, znała go już za dobrze i z jego twarzy potrafiła odczytać wiele, za wiele

Najgorsze w tym jest to …. – Piotr nie dokończył zdania

- Co? – Zapytał Witek

- On … on może … mógł doznać uraz kończyn dolnych

– Co? – Powiedział Blanka gdyż nie zrozumiała tego

- O matko tylko nie to – powiedziała przez płacz, Wiki

- Uraz, o co chodzi? – Powiedziała Blanka Żaden nie mógł powiedzieć jej to gdyż oni wiedzieli, co to oznacza nawet Piotr bał się jej reakcji na następne słowa.

- Piotrze wujku, co to oznacza powiedz mi proszę – Mówiła błagalnie, dobrze wiedziała, że każdy poza nią wie o co chodzi

- To oznacza, że Przemek może już nigdy nie chodzić może zostać sparaliżowany

- Nie! –rozpłakała się

- O Boże kochany taki młody chłopak – powiedziała pani Maria Pani. Maria widząc reakcje Blanki i Wiki, która tuliła się do Leny objęła Blankę:- Dziecko nie płacz, zobaczysz wszystko się ułoży

- A jak nie?

- Będzie dobrze trzeba w to wierzyć

-, Dlaczego tamtego to nie spotkało tylko Przemka – powiedział Michał

- Nie wierzę on na wózku Piotr pomyliłeś się to nie prawda? – Powiedział Marek

- Niestety prawda chciałbym się mylić, ale taki scenariusz jest prawdopodobny na 90%

- Koszmar – Powiedział Lena

Nikt już nic nie mówił, nie byli wstanie. Wiktoria płakała w przytulona do Leny, w tym momencie nie była wstanie trzeźwo myśleć. Jej przyjaciel, najbliższy przyjaciel, ten, którego kochała od zawsze mógł już nigdy nie stanąć o własnych siłach. Nie słyszała nic poza płaczem swoim i Blanki, Cały harmider szum, który do tej port panował na korytarzu jak by w jednej sekundzie ucichł, zamarł. Blanka płakała w obcięciach Pani Marii, a ona głaskała ją po głowie, chociaż i z jej oczu spłynęły łzy. Hana usiadła na krześle, patrzyła się na Piotra, którego mina nie mówiła o niczym, on natomiast patrzył na nią w pewnym momencie Piotr nie wytrzymał i podszedł do niej i ją przytulił ona nie broniła się, bo właśnie teraz tego potrzebowała. Gdy poczuła, że znalazła się je jego silnych ramionach mogła pozwolić sobie na chwilę słabsi i z jej oczu popłynęły łzy. Witek usiadł na krześle oparł głowę o ścianę i wypuścił całe powietrze z płuc, po czym siedział tak bez ruchu, i oddychał głęboko Marek stał oparty o ścianę i patrzył się przed siebie w jeden wyznaczony przez siebie punkt na białej ścianie, a Michał kucnął i rękami chwycił się za głowę. Żaden nic nie mówił 

- Koszmar? - Po jakimś czasie powtórzył Michał 

Hejka 

Mamy nadzieję, że się podoba kolejny niebawem :D